Stel je voor dat je een raket van 500 pk bestuurt met bochten die elk scherper en onvoorspelbaarder zijn dan de vorige.
De kabelbaan Montjuïc is de beste introductie tot het Montjuïc Park Circuit. Zwevend over de met dennenbomen bedekte heuvels van Montjuïc in een volledig glazen cabine, terwijl je het circuit van bovenaf bekijkt, begin je te begrijpen waarom dit circuit zo verleidelijk en zo gevreesd is. Het weidse uitzicht op de skyline van Barcelona, de zee die in de verte glinstert en dan... de plotselinge daling van Mirador Corner, waar ooit raceauto's met angstaanjagende snelheden naar beneden doken.
Als je de contouren van dit verloren circuit wilt natrekken, begin dan bij het begin. Vanaf de kabelbaan van Montjuïc ziet het spoor eruit als een lint dat over een heuvel wordt gegooid. Maar onder de schoonheid ligt een circuit dat de Formule 1 tot het uiterste dreef.
Kronkelend door openbare parken, langs het Nationaal Kunstmuseum en de Olympische zwembaden uit 1929, was het Montjuïc Park Circuit bijna absurd mooi. Chauffeurs raasden met snelheden van 300 km/u langs fonteinen en grote trappen, met nauwelijks een zuchtje ruimte tussen hen en stenen muren of lantaarnpalen.
Het was spannend, ja. Maar ook onvergeeflijk. Dit circuit maakte echte F1-kampioenen bang. Jackie Stewart, wereldkampioen en voorvechter van veiligheid, noemde Montjuïc ooit "het mooiste circuit waar ik ooit heb gereden... en het meest angstaanjagende".
Tegen 1975 was het circuit van Montjuïc Park even controversieel als iconisch geworden. Chauffeurs hadden al lang alarm geslagen over de veiligheid en in de aanloop naar de Grand Prix van dat jaar liepen de spanningen hoog op. Er werden provisorische oplossingen gevonden voor de barrières, maar de scheuren (letterlijk en figuurlijk) waren al te zien.
Halverwege de race leidde een ernstige crash tot meerdere doden en gewonden.
De race werd vroegtijdig afgeblazen. Binnen 72 uur kondigde de Formule 1 aan nooit meer terug te keren naar Montjuïc. Wat ooit werd geprezen als het mooiste stratencircuit ter wereld werd een plechtig keerpunt in de racegeschiedenis en markeerde het einde van een tijdperk en het begin van een langverwachte revolutie op het gebied van veiligheid.
Begin je reis bij het Mirador Station, vlak bij de kabelbaan. Vanaf hier daal je langzaam af door de meest dramatische bochten van het circuit, waarbij je de natuurlijke helling van de heuvel volgt. Je komt door secties waar ooit motoren gilden en auto's dansten op het randje van de tractie.
Neem je tijd, pauzeer waar je overblijfselen vindt. Ga bij de trappen zitten waar menigten ooit naar de strijd van legendes keken. Raak de reling aan waar de scharlakenrode Ferrari van Niki Lauda in 1974 het metaal poetste. Eindig op het Plaça Espanya, waar de winnaars ooit trofeeën optilden met handen die nog trilden van de adrenaline.
Ja! Veel delen van de oorspronkelijke lay-out zijn open voor voetgangers, vooral van Mirador naar Plaça Espanya. Kijk onderweg uit naar overlevingsbarrières, stoepranden en gedenktekens.
De beste plek om te beginnen is Mirador Station via de Montjuïc kabelbaan. Vanaf daar kun je de route bergafwaarts lopen, waarbij je de race in omgekeerde richting volgt met prachtige uitzichten.
Nee, de kabelbaan maakte geen deel uit van de race-infrastructuur. Maar het geeft een uniek zicht vanuit de lucht op het circuit en is de gemakkelijkste manier om belangrijke uitkijkpunten zoals Mirador Corner te bereiken.
De Grand Prix van 1975 werd ontsierd door een tragisch ongeluk dat meerdere levens eiste. Na jaren van veiligheidsproblemen werd de race halverwege gestaakt en trok de F1 zich definitief terug uit Montjuïc.
