Bekijk de binnenkant van Sagrada Familia van dichtbij

Als je het centrale schip binnenstapt, word je omringd door een woud van torenhoge stenen zuilen die hoog oprijzen in het gewelfde plafond - stuk voor stuk meesterwerken van techniek en symboliek. Gaudí ontwierp deze zuilen om op de stammen en takken van bomen te lijken, waardoor de illusie ontstaat dat het plafond erboven een bladerdak is.

Het vertakkende ontwerp is niet alleen mooi, het is structureel geniaal. Deze kolommen waaieren uit in hyperbolische gewelven, waardoor er minder steunberen nodig zijn en het licht van boven naar binnen kan stromen. Gaudí's visie was duidelijk: hij wilde dat aanbidders het gevoel kregen dat ze door Gods schepping liepen, in plaats van dat ze het alleen maar van een afstandje bewonderden.

Gaudí werkte nauw samen met glas-in-loodkunstenaar Joan Vila-Grau om een kleurenpalet te maken dat zou reageren op het natuurlijke pad van de zon.

Aan de oostkant filtert het ochtendlicht door koele blauw- en groentinten, die de vrede van Christus' geboorte en vroege leven oproepen. In het westen stroomt het middagzonlicht binnen door vurige rode, oranje en gele tinten, die de passie en opoffering van Christus weerspiegelen.

Dit doordachte gebruik van kleur verandert natuurlijk licht in een emotionele ervaring. Als de zon beweegt, beweegt ook de sfeer, van rustig en sereen in de ochtend tot gedurfd en dramatisch tegen de avond.

In het midden van de apsis en direct boven de crypte bevindt zich het altaar, waarvan het plafond hoger is dan de rest van de apsis om de goddelijkheid ervan te benadrukken. Volgens traditie hangt er boven het altaar een baldakijn, ook wel Baldachin genoemd.

Het heeft de vorm van een zevenhoek met zeven randen, wat staat voor de zeven gaven van de Heilige Geest. Vijftig hanglampen verlichten de rand van het baldakijn en je vindt druivenranken en tarwe, die de symbolen van de Eucharistie zijn, ontspringen aan de randen. Je vindt ook het Gebed van Eer geschreven op een lint dat rond de baldachin is bevestigd.

De Eeuwige Vader is duidelijk zichtbaar vanaf de Glorie-ingang en wordt voorgesteld door een gloeiende gouden driehoek, omlijst door een grote hyperboloïde koepel die hoog boven het priesterkoor uittorent - dit is de ruimte waar de priesters samenkomen tijdens de mis. Net onder deze koepel, hangend boven het hoofdaltaar, zie je een dramatisch kruisbeeld van Christus aan het kruis, hangend onder een baldakijn van gebeeldhouwde wijnranken en tarwe.

Deze verticale uitlijning - aarde beneden, Christus in het midden en God boven - weerspiegelt Gaudí's visie van de kerk als een weg tussen de mensheid en het goddelijke.

De bronzen Deur der Glorie is ontworpen door de controversiële beeldhouwer Josep Maria Subirachs. Op de deur van de Glorie, die deel uitmaakt van de onvoltooide Glorie-gevel, staat het gebed van de Heer in meer dan 50 verschillende talen. Het Onze Vader werd willekeurig gerangschikt en toevallig zijn op de deurklink ook de letters "A" en "G" gegraveerd, verwijzend naar de initialen van Antoni Gaudi.

De Glorie-façade zal na voltooiing fungeren als hoofdingang van de Basiliek.

De bouw van de Basiliek zou, net als die van de meeste kerken, onvolledig zijn zonder een instrument. In dit geval zou het orgel worden ondersteund door 8.000 pijpen, om de akoestiek vanuit elk hoekje van de Basiliek te kunnen beluisteren.

Het orgel is nog in aanbouw, maar wordt zo gebouwd dat elk instrument zowel afzonderlijk als in harmonie kan worden bespeeld. De Basiliek maakt echt de weg vrij voor een ongeëvenaarde religieuze ervaring.

Gaudí ontwierp het plafond met behulp van hyperboloïden, ellipsoïden en stervormige gewelven-natuurlijke geometrische vormen die licht verstrooien en weerkaatsen. In plaats van zware stenen bogen zie je bloemachtige gewelven die boven je hoofd lijken te bloeien, ondersteund door vertakkende zuilen die boomstammen nabootsen. Het resultaat? Een gewichtloze, bosachtige ruimte waar het licht over elk oppervlak danst.

Op belangrijke punten zijn de plafonds versierd met mozaïeken van glinsterende gouden, blauwe en witte tegels, vooral bij het centrale schip en altaar. Deze mozaïeken weerkaatsen natuurlijk licht en wekken de illusie van sterren die erboven flikkeren. Als de zon beweegt, doen de reflecties dat ook, waardoor het plafond een glinsterende, bijna live kwaliteit krijgt.

Hoewel de meeste bezoekers worden aangetrokken door de torenhoge muren met glas-in-lood, moet je niet vergeten omhoog te kijken naar de rozetramen die hoog boven de gevels zijn geplaatst. Er zijn er drie in totaal, elk corresponderend met een belangrijke ingang, en elke ingang barst van de kleur en symboliek.

Gaudí ontwierp deze roosvensters om op natuurlijke spiralen en kosmische vormen te lijken, met echo's van sterrenstelsels, zonnestralen en bloeiende bloemen. Hun ingewikkelde geometrische patronen trekken je oog naar het midden, net als een mandala, en nodigen uit tot stille reflectie.